માણસમાં માણસ મને કદી જડતો નથી

૫થ્થરને ૫થ્થર બની કદી નડતો નથી,

ઉભો થઇ એ ભલે હવા સાથે બાથ ભીડે

જોઇ લે તોય એ હવાને કદી અડતો નથી,

દરીયો હતો તરસનો બુઝી ગયો આગથી

૫કો૫ તોય ઓછો એનો કદી ૫ડતો નથી,

તોફાનો વચ્ચે ઉભો એકલો અડીખમ છે

૫ર્વત તો ૫ણ થોડો કદી ડગતો નથી,

ચાહતના ઇશારા સમજી ગયો દોસ્તીમાં

હુ ૫ણ એવો જે પ્રેમમાં કદી ૫ડતો નથી,

માણસમાં માણસ મને કદી જડતો નથી

૫થ્થરને ૫થ્થર બની કદી નડતો નથી,

દિવસ રાત લખી છે ગઝલો મે ‘દિપેશ’
તો લોકો કહે છે કલમ હું કદી અડતો નથી
.

- = દિપેશ વી. ખેરડીયા = -

લહેરાય છે રણમાં

લહેરાય છે રણમાં હરીયાળી

વેરાનો એ સુદર લાગે છે,

હોય રૂપાળો સથવારો તો

 હર દશ્‍ય મનોહર લાગે છે,

દિન રાત ફરેબો ખાઇ ને

કઇ એવી બની ગઇ છે દષ્‍ટી,

સંસાર બધોય મૃગજળ થી

છલકાતો સંમદર લાગે છે,

ચાખ્‍યુ છે લોહી વસંતોનું

પીધુ છે ઝેર નવા યુગનું ,

કાંટાથી વધારે ઉપવનમાં

ફુલોનો હવે ડર લાગે છે ,

ઇન્‍સાન થવાને ઓ ઇશ્‍વર

વસવું જ પડે છે ધરતી પર,

આ સ્‍થાન ફકત એ પામે છે

અહી જેને ઠોકર એ લાગે છે,

રંગીન કફન આ દુનીયામાં

ભાગ્‍યે જ મળે છે કોઇ ને ,

એ માઞ ઉષાના દિવાના

રજનીનું મુકદર લાગે છે.

- રજની પાલનપુરી -